بررسی شیوع استئوکندرال ریدج در مچ پا در قهرمانان ورزشی ایران

این پژوهش توسط دکتر مهرداد درویش،متخصص وجراح استخوان ومفاصل، فلو مچ و دکتر علی رضا حساس رودسری، پزشک عمومی و ورزشی انجام شده است.

بررسی شیوع استئوکندرال ریدج در مچ پا در قهرمانان ورزشی ایرانبررسی شیوع استئوکندرال ریدج در مچ پا در قهرمانان ورزشی ایران

دکتر مهرداد درویش،متخصص وجراح استخوان ومفاصل، فلو مچ، آکادمی ملی المپیک وپارالمپیک
دکتر علی رضا حساس رودسری، پزشک عمومی و ورزشی، آکادمی ملی المپیک و پارالمپیک

چکیده
هدف:  میزان شیوع استئو کندرال ریدج (Osteochondral Ridge)  در ورزشکاران نخبه اعزامی به بازیهای المپیک پکن.
روش:  25 تن از ورزشکاران نخبه اعزامی به بازیهای المپیک پکن که به هر دلیلی به مرکز پزشکی آکادمی ملی المپیک از دو ماه قبل از اعزام تا زمان اعزام مراجعه کرده اند در رشته های مختلف ورزشی مورد معاینه قرار گرفتند و لزوماً این افراد به واسطه درد و یا مشکل مچ پا انتخاب نشده بودند. بعضی از آنها علامت دار و بعضی بدون علامت بودند، سن این ورزشکاران از حداقل 19 سال تا حداکثر48 سال و سابقه ورزشی ایشان از حداقل 3 سال تا حداکثر 33 سال متغیر بود. تمام ورزشکاران تحت انجام رادیوگرافی هر دو مچ پا به صورت روبرو و نیمرخ قرار گرفتند و در موارد مشکوک MRI مچ پا گرفته شد.
نتایج: در همه موارد جز یک مورد در گیری وجود داشت.  شدیدترین میزان درگیری به نسبت در ورزشکاران فوتبال دیده شد، در حالیکه بیشترین تعداد ورزشکار مورد معاینه ورزشکار جودو بودند، علیرغم پیش بینی میزان شدت درگیری رابطه معناداری با سابقه ورزش کردن وجود نداشت.
علائمی نظیر تورم مچ پا و درد در فعالیت شدید در ده مورد وجود داشت. تعدادی از ورزشکاران مورد معاینه مانند در رشته تیراندازی با کمان فعالیت داشتند که کمترین تحرک و فشار روی مفصل مچ پا آورده می شود. پنج نفر از ناحیه مچ پا دچار علائم درد و یا خالی کردن مچ پا بودند که با شدت بیشتر درگیری نیز همراه بود.
میزان ضایعات همراه بالاخص در مفصل بالایی زانو، در همه ورزشکاران به درجات مختلف دیده شد که بعضی از آنها حتی منجر به اعمال جراحی نظیر ترمیم ACL و یا منیسکتومی شده بودند. حتی در کسانی که در مفصل مچ پا بدون علامت کلینیکی ولی دارای علائم رادیوگرافیک بودند ژنوواروم دو طرفه و یا یک طرفه در 8 مورد و چهار مورد هالوس والگوس وجود داشت.
بحث:  با توجه به اینکه تنها یک نفر از میان 25 نفر معاینه شده بدون درگیری بود می توان نتیجه گرفت که رعایت نکردن الگوهای پزشکی جهت احتراز از آسیب دیدگی، توسل به روشهای سنتی تمرینی توسط مربیان سنت گرا، ابداع روش های غیر اصولی توسط خود ورزشکاران برای تمرین های  ورزشی، استفاده از وسایل و دستگاه های مستعمل و معیوب در زمان تمرینات، استفاده نکردن از کفش مناسب در موقع تمرینات، درمان نکردن و یا درمان ناقص ضایعات همراه، توجه نکردن به قابلیت های فردی در زمان تمرینات و رعایت نکردن دوران ریکاوری بعد از هر فرصت تمرینی، اصرار مربیان و یا ورزشکاران برای شرکت افراد مصدوم در لیگ های ورزشی، از جمله عللی است که برای ایجاد این نوع ضایعه می توان نام برد.
واژه های کلیدی:  استئوکندرال ریدج، مچ پا، ورزشکار




Prevalence of Osteochondral Ridge in Iranian elite athletes

Abstract

Introduction: The aim of this research is to study the prevalence of Osteochondral Ridge in Iranian elite athletes participating in Beijing Olympic games 2008.

Method: 25 athletes who were contributing in Beijing Olympic games 2008, has been checked up in the medical centre of Iran National Olympic & Paralympics. They have been randomly selected and been visited since 2 months before the starting of the games from all sport field. Their main symptoms were not necessarily ankle pain, they were between 19 to 48 year-old, and had 3 to 33 years experience in their field. AP and lateral view Radiography of both ankles were performed for all and in case of any doubt MRI of the suspected ankle was achieved.

Results: َAll except one had Osteochondral Ridge. The worst involvements were in football players, however, Judo players constituted the most in our research. Despite our first impression there was not a meaningful relation between the severity of the involvement and the duration of participation in sport.
 Swelling and pain with sever activity was present in ten athletes. Even in Archery where the pressure on ankles is not too much, some degrees of Osteochondral Ridges were detected. 5 Athletes had ankle pain and their ankle gave away whom the severity was higher.
The rate of additional lesions in higher joints was high in all athletes. In some cases even ACL repair or meniscus surgery had been performed. Eight athletes without clinical symptoms but with radiological signs had Genovarum in either one or both sides and four athletes had Halus Valgus.

Discussion: Considered that only one athlete among all did not have Osteochondral Ridge, we can assume that its causes are: Proper models of training in order to avoid injuries are not respected, traditional methods of training by tradition-oriented instructors are implicated, approaches developed by athletes for their sport practice are not on adjusted principles, utilizing defective instruments in training including sport wears and shoes, appropriate medical treatments for injuries and accurate rehabilitation period are not valued, and insisting in participation of injured athletes in various competitions.
 
Key terms: Osteochondral Ridge, Ankle, Athlete.
۱۳ تیر ۱۳۸۹ ۱۳:۲۷
امتیاز را وارد کنید
تعداد کاراکتر باقیمانده: 500
نظر خود را وارد کنید